Stichting Ekie wordt gevormd door een groep enthousiaste vrijwilligers, maar wie zijn ze eigenlijk? In onze “even voorstellen” blogs interviewen we elkaar, zodat je ons beter leert kennen. In het blog op onze website vertelt Lars, de voorzitter van Stichting Ekie, iets meer over zichzelf.
Wat doe je voor Stichting Ekie?
Ik ben trotse voorzitter van Stichting Ekie en dat betekent eigenlijk dat ik het functioneren van de stichting in de gaten probeer te houden. Ik zorg dat we het beleidsplan uitvoeren Daarnaast doe ik veel controle-dingetjes voor onze vrijwilligers zoals het controleren van begrotingen en brieven, en ben ik uiteindelijk degene die verantwoordelijk is.
Hoe ben jij betrokken geraakt bij Stichting Ekie?
Iris en ik zijn initiatiefnemers geweest van Stichting Ekie in 2018 en zijn dus al vanaf het allereerste begin betrokken. Toen waren het nog losstaande kampen en dat is later dus uitgegroeid naar Stichting Ekie.
Wat is jouw verbintenis met jonge mantelzorgers?
Inmiddels ben ik 26 jaar en dus niet meer zo jong, maar ik ben net als onze deelnemers jonge mantelzorger geweest. Zowel voor mijn jongere broertje als mijn oudere zus. Ik kan dus goed begrijpen hoe jonge mantelzorgers zich voelen. Eigenlijk is het allerbelangrijkste om goed naar ze te luisteren, dan vertellen ze zelf wel waar ze behoefte aan hebben.
Nederland kan niet zonder mantelzorgers van alle leeftijden maar jonge mantelzorgers worden vaak vergeten in dat verhaal. Nu ik zelf niet meer zoveel aan het zorgen ben, ik woon immers niet meer met hen, probeer ik mij in te zetten voor deze groep.
Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben dol op sport dus dat is waar ik mijn week zoveel als mogelijk mee probeer te vullen. Ik werk bij de Nederlandse Basketball Bond bij de topsportafdeling en voor Erasmus Universiteit houd ik mij bezig met transgender atleten.
Ik vind het ontzettend leuk om nieuwe dingen te leren dus op dit moment doe ik beachvolleybal en golf. Ook heb zangles en probeer ik met youtube mijzelf gitaar te leren, maar hier blijk ik zeer weinig talent voor te hebben. Als ik tijd overheb dan vind ik het heerlijk om uitgebreid te koken, maar vooral ook lekker te eten en te drinken.
Wat inspireerde je om bij Stichting Ekie te gaan werken?
Als jonge mantelzorger ben ik zelf vaak op kamp geweest met andere jonge mantelzorgers. Dit heeft mij altijd ontzettend veel plezier gegeven, maar heeft mij ook veel steun geboden. Op school en bij de sportvereniging begrepen mijn leeftijdsgenoten lang niet altijd wat voor een impact een gehandicapt familielid had op ons gezin en op mijzelf. Op het mantelzorgkamp ontmoette ik anderen die dezelfde situaties en problemen hadden meegemaakt. Dat was erg belangrijk voor mij.
Het was ook een van de weinige plekken waar ik niet “de broer van…” was maar waar het echt om mij draaide. In die fase van het leven waarin je toch al op zoek bent naar een eigen identiteit is dat ontzettend belangrijk.
Daarom hoefde ik niet lang na te denken toen de kampen waar ik naartoe ging niet langer meer georganiseerd werden. Dit is namelijk zo belangrijk, dan gaan we het zelf wel organiseren!
Waar word je blij van?
Ik heb mazzel want ik kan van heel veel dingen blij worden. Hele grote dingen zoals het behalen van een diploma en het organiseren van een succesvol jonge mantelzorgerskamp, maar ook kleine dingen zoals het lezen van de krant op zondag met een kopje koffie.
Ook in sport kan ik veel geluk vinden. Niet zozeer in het winnen maar vooral in de schoonheid van sport. Ik ben echt wel een sportromanticus dus simpele dingen als de geur van vers gemaaid gras, een mooi klassiek tenue of een perfect uitgevoerde beweging, daar kan ik heel blij van worden.
